Bianca Runge
Artist with a mission

Over Bianca Runge [Naarden 1967]

Labyrinth van herinneringen / labyrinth of the Future

Ontdek de betoverende wereld van ‘Labyrint van Herinneringen’

Stap binnen in een unieke kunstbeleving waar kunst en natuur samenkomen. Laat je meenemen in een betoverend labyrint voor reflectie en bewustwording, gecreëerd door kunstenaar Bianca Runge.
Elke seconde wordt er op aarde een gebied zo groot als een voetbalveld ontbost. Onvoorstelbaar hoe we met de longen van onze wereld omgaan.

Een reis van bewustwording en verbinding
Bianca Runge, kunstenaar met een missie, nodigt je uit om stil te staan bij onze relatie met de natuur. Haar werk draait om regeneratief denken, het leggen van verbindingen, en het stimuleren van reflectie. In deze tentoonstelling worden omgehakte boomstronken verbeeld in aluminium als totems voor bespiegeling en bezinning. Misschien kunnen ze ooit weer uitgroeien en tot leven komen.

Over de stammen woekeren afgedankte sieraden en welvaartsrestanten, symbool voor onze consumptiemaatschappij.
Opengesneden tapijten vormen nieuwe paden en herinneren ons eraan dat we ook andere wegen in kunnen slaan. Deze elementen komen samen in de interactieve belevingsinstallatie ‘Labyrint van herinneringen’, een plek voor bezinning en bespiegeling.
Met haar werk confronteert Bianca de kijker met de realiteit van onze tijd, maar biedt ook hoop en inspireert ons om na te denken over de onderlinge verbondenheid van alles wat leeft en de belangrijke rol die bomen spelen bij het in stand houden van onze planeet. 

Laat je inspireren
Regenereren is wat de aarde elke seconde doet. Je kunt de bodem uitputten, ontbossen, en zeeën vervuilen. Zodra je ermee stopt, begint de regeneratie. Microben, wormen, vogels, amfibieën, vissen, bloemen, planten, bomen en regens keren terug en het ecosysteem hervindt haar balans.
Bianca’s kunstwerken nodigen je uit; laten we stoppen met het kapot maken en het herstel stimuleren. Zaai beukennootjes en eikels, of ontdek hoe je met kleine stappen kunt bijdragen aan de regeneratie van de aarde. Voel de verbondenheid met de natuur en raak geïnspireerd om zelf ook een steentje bij te dragen. Denk aan het plaatsen van insectenhuisjes, vogelvoeder plekken, of het verwijderen van tegels voor meer groen in je tuin.

Doe mee en maak het verschil. Laat je verrassen, inspireer jezelf en anderen, en deel jouw ideeën met ons. Kijk wat anderen hebben gedeeld via de QR-code op de tentoonstelling en voeg je eigen gedachten toe aan de ideeënbus in de boomstammen. Samen kunnen we een verschil maken.

White spaces/ tentoonstelling ruimtes zijn fantastisch om kunst puur te laten zien en beleven. Maar ook zoek ik verbinding met rafelranden en minder gebruikelijke locaties zoals kerken om nieuwe verbindingen te maken en regeneratief denken via andere invalshoeken op gang te brengen.

Kralen woekeren over zacht schijnend aluminium waarin een omgehakte boomstam geconserveerd lijkt te worden. Versneden tapijten vormen de bodem van het labyrint waarin Bianca Runge de natuur een stem geeft en onze consumptiemaatschappij aan de kaak stelt.

Elke in aluminium ‘geconserveerde’ boomstam is een blanco canvas waarop Bianca Runge ‘schildert’ met overtollige kralen, geïnspireerd op de kleuren van oude tapijten.

Industrialisatie

Dankzij industrialisatie en globalisering werden luxe artikelen halverwege de 20e eeuw voor iedereen bereikbaar. Steeds snellere reclames zorgden ervoor dat consumentisme werd aangewakkerd.  De welvaart leek onbeperkt en tot in de hemel te kunnen groeien. Inmiddels zien we de desastreuze gevolgen overal om ons heen.
De kraal is een van de eerste industrieel geproduceerde producten in Europa. Ze werden als ruil en betaalmiddel gebruikt door handelaren. Zo werd de white heart kraal onderdeel in de motieven van culturen over de hele wereld. De kraal is internationaal. De motieven zijn cultureel bepaald. 
Oosterse tapijten werden na de industrialisatie oa in NL en de DDR machinaal (na)gemaakt, waarvan de Duitse tapijten zelfs geëxporteerd werden naar oosterse landen om daar verkocht te worden aan toeristen.

De stammen

Elke stam is een individuele verhalenverteller, stille getuige van een wereld waarin bomen steeds vaker plaats moeten maken voor economisch belang. Net als echte bomen communiceren ze met elkaar via een onzichtbaar netwerk. Het is een gelaagde metafoor voor de spanning tussen mens, natuur en het verval van cultuur. Het is een beeld dat Bianca Runge gebruikt om de kijker te confronteren met de impact van industrialisatie en menselijke activiteit op onze natuurlijke omgeving.

Interactief

Bezoekers worden uitgenodigd hun herinnering aan de natuur of vroeger te delen met een van de stammen. Ook is het mogelijk voor festivals of organisaties om hun eigen (duurzaamheid) vragen te stellen.

Wat anderen zeggen:
“Haar “Felled Trees” lijken er tegelijkertijd wel en niet te zijn, eerder herinnering dan werkelijkheid”
“Het harmonieert met de ruimte en werkt tegelijkertijd vervreemdend. Heel mooi.”

——————————————————————————————————————–

——————————————————————————————————————–

Over mijn werk voor 2018

Sprookje en toekomstvisioen ontmoeten elkaar.

Matglimmend schijnen ze ons tegemoet, de shelter, boomstammen en objecten van aluminium. Sprookjesachtig vangen ze het licht en reflecteren tegelijk de omgeving. De scene waarin we beland zijn houdt het midden tussen een toekomstvisioen en een fragment uit Alice in Wonderland. De tijd staat even stil.

Is dit een post-apocalyptische scene waar iemand pogingen doet tot wederopbouw? Of het werk van een hallucinerende zonderling? Iemand die zich voorbereid op wat komen gaat en zich overeind houdt in een samenleving die hij niet meer vertrouwt. Een maatschappij die bomen en de aarde langzaamaan vernietigd en waarvan hij stukjes voor de toekomst conserveert. Ondertussen zichzelf zo goed mogelijk met het aluminiumfolie beschermend tegen kwalijke stralingen en de alomtegenwoordige ogen en oren van big brother.

Laten we het op een sprookje houden, waarin je even uit de werkelijkheid kan stappen. Ga zitten en geniet, griezel even maar blijf vooral geloven in de goede afloop. Zolang er leven is en er een paar bomen blijven staan kunnen ze weer uitbotten en tot bloei komen. Zolang er mensen zijn die een uitweg vinden en zich willen losmaken uit de economische ratrace, is er hoop.

________________________________________________________________________

NICO OUT 21 november 2015 – Zilver en kaal staan ze daar, van hun takken ontdaan. Ze zijn er tegelijkertijd wel en niet, eerder herinnering dan werkelijkheid. Stompen boom, ten prooi gevallen aan de zaag en de onbedwingbare drang van mensen om de natuur te beheersen. Vervreemd samen in het avondlicht, gevlucht van de plek waar ze niet meer welkom waren. Misschien botten ze weer uit, als de aarde, het water, het licht en de verbeelding hen de kracht geven om hun geschonden zijn te overwinnen en het dode zilver verandert in levend hout.

Na jarenlang collages gemaakt te hebben, maakte Bianca begin 2013 de overstap naar ruimtelijk werk. Ook hierin speelt de aanwezigheid van het afwezige een rol. Het project ’they will be saved’ begon in miniatuur maar neemt  in 2015 steeds grotere vormen aan.

————————————————————————————————–

COLLAGES – tot 2013

Cutting holes in reality. Bianca Runge questions reality by cutting holes in it. She works photos from existing photography books and magazines by taking the subject out of them. Pin-ups lose their skin but expose themselves. Nakedness is nowhere to be seen and yet a feeling of seduction remains. By placing layer upon layer of pages with the subject remove, peepholes to the following page come to exist. Fish and landscapes are treated in the same manner. Where the eye thinks it has found something to hold on to a view is given to the next layer. Surprising and associative connections are created in this way.

Gaten in de werkelijkheid | Visuele filosofie over onze ervaring van de werkelijkheid

—————————————————————————————————–

Bianca maakt collages waarin ze onderzoek doet naar de werkelijkheid. Dit doet ze door het onderwerp uit bestaande afbeeldingen weg te snijden. Het snijden is de inleiding voor een reis waar telkens nieuwe ontdekkingen worden gedaan. Huizen verdwijnen, landschappen vallen uit elkaar maar toch blijft hun nabeeld hangen. De resterende restruimtes worden in lagen over elkaar heen gezet als doorkijkjes naar een nieuwe werkelijkheid. Er ontstaan kleine kijkkastjes die ze regelmatig sterk laat uitvergroten om anderen deelgenoot te maken van deze nieuw ontdekte realiteit. Haar collages zijn hedendaagse werken waarin het denken even in verwarring stilstaat, het kan loskomen van zijn voorgeprogrammeerde kijk. Er ontstaat ruimte. Ruimte voor eigen interpretaties. Ze bewijst hiermee eens te meer: de werkelijkheid is niet vaststaand, het is als een droom. Alleen wijzelf geven er betekenis aan

——————————————————————————————————–

Het boek :no subject (geen onderwerp) uit 2009 begint met once upon a time…there was no story. Geen verhaal maar beeld – en beeld zonder verhaal. Een welhaast filmisch boek wat je meeneemt op die reis. Een boek over beeldassociaties, gelaagdheden en (gestructureerde) chaos vormgegeven door Nicole Martens.

Fragment uit :no subject door Wytske Visser, Rotterdam augustus 2008
Een nieuw onderwerp dat Bianca’s belangstelling heeft, is het landschap. Ook nu wordt je in eerste instantie mee gesleept door het herkenbare, net als bij de pin ups. Doordat er eerst herkenning is, is later de verwarring groter. Je kunt de beelden niet plaatsen en je kunt niet anders doen dan je mee laten voeren. Een rij strandpalen, die niet in een rechte lijn, maar zigzaggend achter elkaar langslopen, gaan als vanzelf over in de bomen op de achtergrond. Een fragment uit het strand lijkt te worden gespiegeld in een plas water op de voorgrond. Achter de bomen tekenen zich de contouren van een kerkje af. Mensfiguren ontbreken weer. We zien alleen de manier waarop ze hun omgeving hebben ingericht.

Het gaat er meer om dat je de wereld met de ogen van iemand anders kan bekijken, en op die manier de plekken ziet zoals deze persoon deze plaatsen heeft gezien. Dat is waar Bianca toe uitnodigt in haar werk. Ze laat nieuwe plekken zien, nieuwe vrouwen, nieuwe vissen die we voordien niet herkend hadden of gewoon niet kenden. Ze stelt nieuwe werelden en een andere realiteit voor, en ik kijk graag mee door de ogen van Bianca om deze nieuwe werkelijkheden te ervaren.

Wytske Visser:

‘The only real voyage of discovery consists not in seeing new landscapes, but in having new eyes, in seeing the universe with the eyes of another of hundreds of others, in seeing the hundreds of universes that each of them sees’, citaat van Marcel Proust. Gelezen als wandtekst in de tentoonstelling Power of Place, Internationele Triennale Apeldoorn, Nettenfabriek Apeldoorn, zomer 2008.

———————————————————————————-

Jaiyant.Cavale april 15 2009 The Fiendish on :no subject
Bianca Runge cuts holes in reality. A reality that is so subjective, that it is almost arrogant to expect and assume a single and unitary reality. A reality that refuses to conform to the expectations of the players, and the reality they create for themselves. A reality that hides within infinite realities, with just a hole to help the keen observer with a peep show, of another dimension, another reality.

Bianca Runge, through her collages explores the paradox of reality which poses new questions as one gazes at her works. In her book, titled :no subject, she seems to question the very idea and concept of needing a theme or subject for creation. Her collages may lack a cohesive subject or a theme, but to a viewer they seem to cut through the reality imposed by the so-called objectivism.

Bianca’s book is almost a parody of voluminous and textual books written by professionals. The book starts with the hopeful and clichéd “Once upon a time” and flip the page, one sees Dutch landscape and flip another, mocks the reader good naturedly saying “there was no story”. A sentence divided between two different initial sheets of the book prepares the reader for Bianca’s collages.

While there are texts written by Wytske Visser and Rutger Wolfson, an ‘about the book’, her biography, there are hundreds of collage works with each speaking more than a thousand words. The book, :no subject is an extreme example of how words needn’t be wasted and how art can stand on its own, without a title, a subject or text to describe it. :no subject tells no tales, and is devoid of any logical order or structure. The book is similar to non-linear narratives, and there is no particular order in which the collages are placed within the book.

The reader faces the challenge of forming associations and observing the psychic energy that surfaces in the consciousness. These collages bring the hidden associations and meanings and the reader develops and sees through reality and its different versions. The Dutch collage artist provides the reader an opportunity to explore different dimensions within one’s minds and around them as well.

Bianca uses different themes to explore and present possibilities and impossibilities to the reader. She constructs her collages in layers and what may remain is combines with a different image. This suggests the shifts of identities and shifting realities. A female form has the skin cut away and the hole reveals something else, perhaps a scene from the life on a street. Such graphic shifts in realities and identities present the reader with possibilities to explore their own subjective situation; and where they may actually stand.

The book certainly has little to offer for those who expect a lot of textual content and descriptive material served on a platter, which is manufactured within the confines of a publishing house. However, for the discerning reader, the book opens up compelling possibilities which otherwise might never open up.

Everyday situations, women, fish offer layers and textures and holes through which one could see a different and new reality, which otherwise might have been ignored if not for the holes cut within these images. Bianca Runge presents the reader with a surreal situation where one feels lost within no man’s land between different realities, dimensions and identities.

I use allure to carry myself and others along; into the depths. I’m not concerned with making statements about femininity or ‘the role of women in media’. Let alone that I would use a politically correct statement about fish.

———————————————————————————————————————————

2009 :no subject
2009 :no subject is a book about image associations, stratification and (structured) chaos. Graphic designer Nicole Martens has come to a very fascinating subject that does not record or categorise but spotlights the Bianca Runge’s work in a special and well considered way / :no subject is een boek over beeldassociaties, gelaagdheden en (gestructureerde) chaos. Grafisch ontwerpster Nicole Martens is gekomen tot een zeer boeiend ontwerp dat niet regisseert of categoriseert maar het werk van Bianca Runge uitlicht op een bijzondere en doordachte manier.

————————————————————————————————

Kunstbeeld [mei 2008] Bianca Runge over [eigen werk] Geometry of Shadows
Zwevend door het water openbaarde Geometry of Shadows zich plotseling aan me. En daar bleef het niet bij; meer wonderbaarlijke wezens verschenen, de één na de ander. Langzaam glijdend en verleidelijk in de prachtigste kleuren en vormen. Een heel nieuwe wereld legde ik bloot onder het geheimzinnige wateroppervlak. Ik kon er dagen in verdwijnen. Dat gebeurde allemaal in het Friese Kunsthuis Syb. Hier werkte ik op uitnodiging van Maartje Korstanje. Ons enige plan was dat er geen plan was. Ik ben meteen het diepe in gedoken. Hierbij gebruikte ik mijn lang bewaarde dierenatlas als leidraad. Mijn missie; het verkennen van onbekende, nieuwe werelden; op zoek naar nieuw leven. Om daar te gaan waar nog niemand ooit tevoren is geweest. Vissen met hun sierlijke vinnen deden me ineens denken aan de pin-ups en modellen die ik altijd al in mijn collages gebruik. Alle zichtbare ‘vissenhuid’ sneed ik volledig weg om de ontstane opening als venster te laten fungeren op een andere wereld. De vinnen van de vissen liet ik zitten. Ze zijn vergelijkbaar met haren of kleren van modellen die zo fijn wapperen in een föhnbriesje. Al snijdend ontstaan er vormen die ruimte geven voor associaties.

Ik gebruik verleidelijkheid om mezelf en anderen mee te voeren; de diepte in. Het gaat mij er niet om uitspraken te doen over vrouwelijkheid of ‘de rol van de vrouw in de media’. Laat staan dat ik me een politiek correcte mening aanmeet over vissen. De vissen en pin-ups zijn voor mij een middel om iets te onderzoeken: ‘hoe kan ik mijn eigen werkelijkheid vormgeven?’ Ik bedoel niet simpelweg in het samenvoegen van beelden tot een plaatje. Maar in het vorm geven van mijn persoonlijke werkelijkheid. Hoe doe ik dat dan? Door overal het onderwerp weg te halen komt er een nieuwe wereld tevoorschijn. En die onverwachte nieuwe werkelijkheid schept ruimte in mijn denken. Ik word geïntrigeerd door ‘restruimte’. De theorie over het Zero Point Field vind ik fascinerend. Het gaat over de eindeloze ruimte die tussen alles inzit. De lege ruimte die alles met alles verbindt en samenhang schept; in de wereld van de atomen, levende organismen, in de kosmos, en nog ver daar buiten.

Nadat ik mijn ‘vensters’ heb ’geopend’, dienen de meest overweldigende beelden zich aan, ik herken ze meteen en voel een soort van verliefdheid opkomen.

De afbeeldingen liggen laag over laag. Ik ‘zoom’ steeds verder in. De zo ontstane ‘kleinoden’ scan ik in. Maar de computer gebruik ik alleen als hulpmiddel; om het beeld te retoucheren en te vergroten. Vooral het vergroten van de collages is voor mij heel belangrijk. Zelfs de pixels van het oorspronkelijke drukwerk worden nu zichtbaar. Als een gekleurde sterrenhemel zweven ze boven het witte vlak van het papier. Dat ‘wit’ is voor mij net zo oneindig als het ‘zwart’ van de nacht. De handmatige toevoegingen die ik daarna op de irisprint aanbreng geven nog weer een extra dimensie. Ze hebben op zich geen betekenis, maar vormen patronen die onnavolgbaar zijn. Ook de titels geven geen houvast. Er ontstaan geheimzinnige werken die me ruimte geven om los te komen van alles wat voorgeprogrammeerd is. ‘Onderwater’ kan net zo goed ‘zwevend in de lucht’ zijn. Die ruimte in denken geeft mij vleugels; ruimte is open en tijdloos. Door me ‘los te maken’ kan ik mijn eigen werkelijkheid vormgeven. Gaat u mee, de diepte in?

Bianca Runge [met dank aan Cokkie Snoei voor haar opmerkingen en suggesties] Kunstbeeld mei 2008 Sandra Jongenelen.

Jaiyant.Cavale || http://thefiendish.com || Januari 23 2009 bianca-runges-water-and-fish-collage
Like how salmons make their way through salty waters back to the river and fight strong currents to reach the exact spot they were born, in order to lay their eggs, human beings crave for that embryonic darkness and comfort. Perhaps this comfort is achieved in a state of near death, when everything appears dark and black. Like poets say, death could be sweet and comforting. Ironically, most salmons do not survive beyond spawning. Bianca Runge has unveiled her new collage collection, which includes the ‘Point of No Return’. Using aquatic imagery and complementing this ambiance with images of fish, she creates a visual effect, which would remind one of a languorous dream. Like how a fish could never make sense of the magnitude of the ocean, perhaps humans can never estimate the Universe’s worth. Lost in an ocean of defragmented scientific, spiritual, and artistic information, human mind seeks to make sense of an ocean, which is otherwise unfathomable. The corals on the ocean floor have been deftly created using materials. Bianca’s collages seem to reflect man’s eternal quest for meaning, while his ideas and thoughts stay afloat over the ocean like straw, while an abyss lies under placidly.

Jaiyant.Cavale || http://trendsupdates.com/ || December 8, 2008 bianca-runges-dutch-landscapes
Collage has the ability to bring dissimilar and irrelevant images to a single canvas and create a coherence that is seemingly not possible. Many collage artists usually try to make sense of an absurd world which is as defragmented and disintegrated as the pieces of a collage when torn apart. Bianca Runge is an upcoming artist from Netherlands and specializes in collage and other contemporary art. She believes in working with each layer at a single time and combines them all later. Bianca believes in creating a new reality by tackling these perplexing shifts of meaning and identity. Her latest Dutch Landscapes perhaps seeks to make sense of a nation that straddles between the past and a postmodern E.U member. Her collages about the Dutch landscape juxtapose the rolling hills of Holland with lowlands that are below sea level. Stark images of Dutch buildings are forced upon these surreal landscapes to create a picture of what Holland truly is, a collage of landscapes, cultures and art. The rain washed street and the slightly bizarre Dutch building create visually stimulating experiences.

Edo Dijksterhuis || Financieel Dagblad || 13 sept 2008 Galeriespecial: In de etalage – persoonlijke selectie FD –
‘Doorkijkjescollages’ is een wat oneerbiedige aanduiding van het werk van Bianca Runge. Maar het geeft wel aan wat het is. Runge knipt vissen, pin-ups en bloemen uit en plakt die over elkaar. Ieder voorwerp is een venster naar een volgend object, de werkelijkheid is gereduceerd tot een serie coulissen die een niet helemaal te definieren restruimte ontsluiten. Er is geen voor en achter meer, de diepte is zoek. Dat effect wordt nog eens versterkt door het feit dat Runge haar collages inscant, vergroot en uitprint op een irisprinter. Alles zweeft. En of dat nu onder water is of in de ruimte, daar kom je als kijker niet snel achter.

Galerie van denBerge || Goes september 2008
Bianca Runge maakt kleine collages van bestaand fotomateriaal. Door (deels) het onderwerp en soms tegenvorm weg te snijden en meerdere beelden naast en over elkaar heen te plakken ontstaat een nieuw, gelaagd beeld met coulissen naar een andere wereld en veelal slechts een subtiele verwijzing naar het oorspronkelijke beeld. Betekenis en herkenbaarheid worden op de proef gesteld. De collages worden vervolgens gescand en uitvergroot op de Irisprinter. Deze stap voegt de ‘losse’ fragmenten tot één geheel maar zorgt er tevens voor dat in het totale beeld de pixels van het oorspronkelijke drukwerk, de contouren en de snijlijnen duidelijker zichtbaar worden. Runge bewerkt de op etspapier gedrukte prints tenslotte opnieuw door het subtiel aanbrengen van ‘applicaties’ (o.a. acryl, glitters, metaal) die als ‘bovenste laag’ een extra dimentie aan het beeld toevoegen. – TvdB

Rolf Bosboom || PZC 19 dec 2007
‘Drie van de deelnemende kunstenaars komen uit Zeeland. Ze leverden allemaal recent werk, van dit jaar. Dat van Bianca Runge is direct herkenbaar, want zij maakt al langere tijd collages waarbij zij uit bestaande afbeeldingen het eigenlijke onderwerp wegsnijdt en het restant combineert met andere afbeeldingen. Die aanpak dwingt tot goed kijken, omdat de toeschouwer veelal niet en zeker niet direct beseft wat hij ziet. Runge speelt zo een spel met identiteiten, werkelijkheden en betekenissen. De afgelopen jaren gebruikte ze vaak afbeeldingen uit bijvoorbeeld modetijdschriften; nu is ook de vissenwereld een inspiratiebron geworden. De combinaties van uiteenlopende vissen zorgt weer voor nieuwe, kleurrijke waterwezens.’

Jantine Kremer || dec 2007- Ruwe gr ondstoffen || Kunsthuis Syb || de Raffinaderij
Als materiaal voor de gelaagde collages gebruikte Runge dit keer haar, een tijd geleden aangeschafte, dierenencyclopedieën. De serie voorstudies op A4-formaat laat zien dat haar focus op pin-ups verschoven is naar de onderwaterwereld. Ze snijdt het lijf van de vissen weg om de ontstane opening als venster te laten fungeren op een andere wereld. Deze fragmentarische wereld heeft eigen kleuren, vormen en structuren die op bepaalde plekken weer samenvloeien met de weelderige vinnen en de donkere zee waaruit de vis is gelicht. De uitvergrotingen in irisprint die het uiteindelijke werk vormen, versterken, mede door de nog steeds zichtbare snijranden en het feit dat ook het raster van de kleuren een rol gaat spelen, de verwarring die de verschillende lagen genereren. Door het ontbreken van de overzichtelijkheid die de schetsen door hun beperkte formaat bieden, weet Runge in de irisprints nog beter de kijker met haar geraffineerde spel van herkenbare vormen en patronen de gelaagde beelden binnen te lokken.

De naam De Raffinaderij is goed gekozen. Er zijn ruwe grondstoffen binnengebracht die zijn getransformeerd tot iets waardevols. Natuurlijk zal dit op veel kunstenaarspraktijken van toepassing zijn, maar het experimenteren met waardeloos en alledaags materiaal behoort bij alle drie tot een belangrijk aspect van hun kunstenaarsschap. In hoeverre ze zich verder onderling hebben laten inspireren tijdens deze periode, is nu nog moeilijk te zeggen. Runge en Korstanje vonden elkaar al in de dierlijke, organische elementen, maar vooral ook in de manier waarop ze beide beeld of materiaal met een heel eigen leven en functie, transformeren naar een volkomen nieuwe werkelijkheid die de oorspronkelijke materialen doen oplossen in het geheel. Ze lossen echter net niet helemaal op, waardoor de toeschouwer juist op die kleine stukjes wordt geprikkeld mee te gaan in een onbekende wereld. Katharina Galland lijkt met haar fascinatie voor de schoonheid van techniek een vreemde eend in de bijt, maar grappig is dat zowel Korstanje als Galland een spin-achtige sculptuur hebben gerealiseerd, waarvan beider chronologische ontstaansprocessen zich niet meer helemaal lieten achterhalen. Daarnaast zijn in de driedimensionaliteit van Gallands tekeningen en het laten meespelen van de achtergrond overeenkomsten met de gelaagde werken van Runge te vinden.

Deze onderhuidse verwantschap en kleine getuigen van onderlinge openheid, zijn er misschien de oorzaak van dat ondanks de verschillen tussen de drie kunstenaars, die oppervlakkig gezien heel nadrukkelijk een rol spelen, de combinaties van werken natuurlijk aanvoelt. Ook is het opvallend dat hoewel de hoeveelheid ruimte die per kunstenaar wordt ingenomen verschilt, er toch een respectvol evenwicht is bereikt. Ze hebben elkaar, compleet met de de aanwezige contrasten in werkwijzen en onderwerpen, de ruimte gegeven, waardoor de tentoonstelling heel mooi de identiteit van de individuele kunstenaars blootlegt.

De raffineerders zijn inmiddels vertrokken uit Kunsthuis Syb. De Raffinaderij gesloten achter zich latend, verspreid het gewonnen goud zich over Nederland en ongetwijfeld ook daarbuiten.

Dit is een gedeelte uit de volledige tekst. voor de volledige tekst klik hier

Machteld Leij || NRC 18 mei 2007 Fluoriscerend rose beest, plastic kegels (tevens solo Evert Rodewijk bij Galerie Cokkie Snoei)
‘De fotocollages van de andere exposant in galerie Cokkie Snoei, Bianca Runge, hebben een al even decoratieve, tactiele uitstraling. Beide kunstenaars werken enorm nauwgezet en hebben oog voor detail. Runge (1967, Naarden) bewerkt foto’s uit dertig jaar oude pin-uptijdschriften. Ze snijdt de vrouwen uit beeld. Wat overblijft is leegte, die weer zorgvuldig opgevuld is met andere foto’s waarop je alleen textiel ziet, of het haar van een verdwenen vrouw.. In de collages verdwijn je bijna, zoveel lagen kun je erin ontwaren. Runge scant de beelden in, bewerkt ze soms met verfstippen, die bloesempjes vormen. Uiteindelijk print ze het werk uit, zodat alle lagen gelijk aan elkaar worden. Het resultaat schurkt tegen het abstracte aan. De collages zeggen iets over de iconografie van de verleidelijkheid. Er is geen vrouw te zien, nergens is bloot en toch blijft een gevoel van verleidelijkheid over. Blijkbaar bestaat sexy niet bij de gratie van uitdagend bloot, maar draait het om sfeer, om bepaalde houdingen. Die houdingen blijven na Runge’s ingrepen toch herkenbaar en zo toont de kunstenaar aan dat er een gemeenschappelijke aanname is van hoe een vrouw moet poseren om sexy te zijn.

Van een felle kritiek op vrouwbeelden in advertenties en tijdschriften is niet echt sprake. Runge is een bedaagder versie van Lidy Jacobs. Die snijdt in foto’s van stoeipoezen met een veel expliciter en vleziger resultaat. Zo blijft het aan de velige kant bij Galerie Cokkie Snoei. Moeilijke confronterende beelden ontbreken. Waar het hier om draait is nauwkeurig, bedachtzaam en veelkleurig handwerk.’

Cokkie Snoei || mei 2007
Onder de titel Inside of way out presenteert Bianca Runge (1967, Naarden) een achttal nieuwe ‘collages’. Runge’s werk bestaat uit een opeenstapeling van verschillende beelden, die zichtbaar worden door de contouren van een bevallig vrouwenlichaam heen.

Door als een rücksichtsloze plastisch chirurg te werk te gaan, ontstaat een verwarrende uitwisseling van identiteit en betekenis tussen de verschillende beeldlagen. Een nieuwe werkelijkheid wordt zichtbaar. Achter- en voorgrond gaan een uitbundige wisselwerking aan, maar gaan zich niet te buiten doordat ze steeds ‘passen’ binnen het aangename ‘keurslijf’ van een vrouwenlichaam. Dank zij Runge’s feilloze gevoel voor kleur, structuur en compositie zijn haar abstracte beelden minstens zo verleidelijk als de onderliggende, oorspronkelijke ‘pin-ups’. De verleidelijkheid wordt nog versterkt doordat Bianca Runge de collages in de computer opblaast en afdrukt in de iris-print techniek op aquarelpapier. Samen met de nieuwe, handmatig toegevoegde stippen en streepjes krijgen de prints een zichtbare en welhaast voelbare ‘huid’. Runge lijkt nog verder in te kunnen ‘zoomen’ en weer nieuwe ruimtes en dimensies ontdekt te hebben.

Rutger Wolfson || Kabinetten van De Vleeshal april 2005
De ontstaansgeschiedenis van drukwerkcollages, is nauw verwant aan de opkomst van de massamedia. Al vanaf het einde van de 19e eeuw weerspiegelen kunstenaars met hun collages de stroom aan beelden uit massamedia die ons dagelijks overspoeld en de verwarring die dit met zich meebrengt. Tegenwoordig gebruiken veel beeldend kunstenaars vaak bewegend beeld om op deze beeldenstroom te reageren, zoals video en computer animaties. Het werk van Bianca Runge illustreert echter dat traditionele drukwerkcollages geheel niet aan potentieel hebben ingeboet.

` Runge bouwt haar collages in lagen op door steeds het onderwerp gedeeltelijk uit een afbeelding weg te snijden. Wat van het beeld overblijft, combineert zij met andere afbeeldingen. Door bijvoorbeeld de huid weg te snijden, blijven alleen de contouren van menselijke figuren zichtbaar. Hierdoor ontstaat een verwarrende uitwisseling van identiteit en betekenis tussen de verschillende beeldlagen en – uiteindelijk – een andere werkelijkheid. Tegelijkertijd weten Runge’s beelden te verleiden, op eenzelfde manier als beelden uit de massamedia dat kunnen, dankzij haar feilloze gevoel voor kleur, structuur en compositie. 2005 – Truth is in the eye of the beholder

The history of print collages is closely related to the emergence of the mass media. Ever since the late nineteenth century, artists have created collages mirroring the stream of images produced by the mass media and the confusion this flux brings about. Today, many artists reflecting on the flood of images make use of moving images: video for instance, or computer animations. Bianca Runge’s powerful work, however, shows traditional print collages to have lost nothing of their cogency.

Runge constructs her collages in layers, each time cutting away part of the subject matter. The remainder is then combined with other images. Skin, for example, is cut away, so that only the outlines of human shapes remain. Runge’s approach makes for perplexing shifts of identity and meaning within the different layers of the collages: shifts that ultimately create a new reality. And yet, because of her unerring feel for colour, structure and composition, Runge’s images are as seductive as those turned out by the mass media.

Rutger Wolfson [director De Vleeshal, Middelburg 2000-2008]

Alex de Vries || de Complexe Eenvoud 1994 catalogus
Het werk van Bianca Runge bestaat uit opeenstapelingen van beelden. Ze vraagt zich af wat de dingen over elkaar en over zichzelf zeggen in een bepaalde samenhang. De contect waarin ze haar voorwerpen presenteert is niet willekeurig. Ze selecteert dingen die iedereen in zijn directe nabijheid heeft, huishoudelijke vorwerpen als een lepel, een kopje, een lamp. Iedereen kan er een eigen verhaal aan verbinden.

Eigenaardig is dat door het sjabloniseren van de voorwerpen het bekende beeld iets gaat verraden over zijn achtergrond. De uiterlijke essentie van het banale voorwerp wordt gereduceerd tot een platte vorm, vlek of zelfs een uitgeknipte lege plek en laat de wisselwerking met soortgelijke andere vormen ideeen ontstaan die buiten de voorwerpen als zodanig liggen. Ze duidt op een vergeten kwaliteit van het interieur waarin we allemaal groot zijn geworden: de herkenbaarheid, de eenduidigheid en de helderheid ervan.

Het schilderij is voor Bianca ook zo’n voorwerp, een ding met niet alleen een oppervlak, maar ook met een dikte. In haar schilderijen slaat ze de dingen plat waardoor ze haar werk voorziet van een fundamentele gelaagdheid. Een schilderij is voor haar niet het plaatje of de afbeelding, maar een interpretatiemogelijkheid van de werkelijkheid en meer nog van de geschiedenis waarin die werkelijkheid als misverstand tot stand is gekomen.

-Wetstdeutsche Zeitung (ho) || 1993 Vielschichtig einfach mal zehn.
‘- Eher ins Spielerische gehen die Arbeiten Bianca Runges. En Stapel babypullover, durch den sich ein bugeleisen gebrannt zu haben scheint, ein gelbes Bild, n dem die Negativsilhoutte eines loffels klafft: Lustvolle Jonglage mit der zwingende abwesenheit des abwesenden-

Rheinische Post. Ilse Tjardes. Ein Loffel aus krawatten 1994

Das Symbol der korrekten Mannergestalt muB sich sichtbare EinbuBen gefallen lassen. Aus einem Stapel Krawatten hat die Kunstlerin Bianca Runge die Form eines Kochloffels herausgeschnitten. Diese tiefschurfende Tat fuhrt zu einem Werk das Teil einer ideenreicher Ausstellung in der Aula der Kunstakademie ist

Jurgen Paus || Publicatie Gele Rijder. 1995
Bij binnenkomst leek het kunstwerk Tefel met 50 voorwerpen, van Bianca Runge, te zweven op fragiele lijnen van zwarte wol. Omtrekslijnen van verschilende gereedschappen op een horizontaal wit vlak waren geheel of gedeeltelijk met woldraad afgemaakt. De overtollige zwarte wol doorboorde het wite vlak, met een kluwen draden aan de onderzijde van het vlak als resultaat. Door een ogenschijnlijk eenvoudige handeling was hier sprake van een perfecte samenwerking tussen tekening en sculptuur, waar juist de lijnen (draadjes wol) de ruimtelijkheid schenen te benadrukken. Dit gold zeker ook voor haar Driedimensionale schilderijen, die niet ontsiert werden door Afneembaar tefelkleed.

Deze groep schilderijtjes bestond uit (spie-) ramen, aan weerszijden bespannen met stof. De voorzijde van ieder schilderij was voorzien van een gaasachtige, doorzichtige stof, waardoor de beschouwer “in” het schilderij kon kijken. Naast de eenvoudig geborduurde voorstelling op het gaas aan de voorzijde, zag je “in” het schilderij de draadjes verdwijnen in de achterzijde, en weer terugkomen naar de voorzijd van het schilderij. Alhoewel in de voorstelling geen Beren of Pannen te ontdekken waren, werd hier de illusionaire ruimte vervangen voor concrete ruimte met illusionaire, namelijk kosmische allures.

Martin Pieterse || de Gelderlander. 1995 Geborduurde eendjes en kast van pure chocolade.
Runge gaat indirecter te werk, via beelden en associaties. Haar poppen, vervaardigd van stukken plastic tafelkleed, bedrukt met boerenbond motief zijn een ‘lekkere’ combinatie van efficientie, onbenulligheid en complexe beeldassociaties.